Hoe het komt dat gedesoriënteerden in een kring draaien

Bekend fenomeen
Het is een bekend verschijnsel dat veel mensen die niet ter plekke bekend zijn, dikwijls kringetjes gaan draaien, dat wil zeggen dat ze — zonder oriëntatiepunt — steeds blijven rondlopen in hetzelfde gebied. Voor het eerst is het gelukt om dit aan de hand van wetenschappelijk onderzoek vast te stellen.
Onderzoekers van het Duitse Max Planck Instituut für Kybernetik hebben in een bosgebied an het Rijndal en in de Sahara een reeks tests gedaan met proefpersonen, en daarbij is gebleken dat zolang de mensen zich konden oriënteren aan de zon, deze recht vooruit gingen, maar dat ze kringetjes gingen draaien zodra de zon achter de wolken verdween.

(Geen) oriëntatiemogelijkheden
De onderzoekers komen voor dit gedrag met een aannemelijke verklaring: zodra er zich geen directe oriëntatiemogelijkheden voordoen, krijgen de zintuigen verkeerde prikkelingen die elkaar ook nog eens versterken. En als daar geen oriëntatiemogelijkheden van buitenaf meer beschikbaar zijn, die de opgedane indrukken (kunnen) corrigeren, komt het vanzelf tot dat gedrag van kringetjes draaien.
Het initiatief tot dit twee jaar geduurd hebbende onderzoek kwam van een reporter van het programma Kopfball van de Westdeutsche Rundfunk (WDR), die het fenomeen tot op de bodem uitgezocht wilde zien.

Brullende Belg domineert Nederlandse wetenschapsshow

Veel geschreeuw, nul inhoud
Hoe diep zelfs de programmamakers van de publieke omroepen kunnen zinken, is ons vooral — en toen ook maar direct in ijltempo — bewust geworden sedert er in ons land commerciële televisie wordt geproduceerd. Slechts enkele uitzonderingen, zoals bepaalde kunstprogramma's, zijn aan deze degeneratie, devaluatie en inflatie ontkomen. Nu waren we wel wat gewend met een instantie als de Tros, waar de commercie zodanig van afdroop dat menigeen — en zeer terecht — reeds decennia geleden de mening was toegedaan dan deze zendgemachtigde niet in een publiek bestel thuishoorde.
Maar dat zelfs een instantie als Teleac/NOT een waardenval heeft veroorzaakt door een vleesgeworden Belgische brulboei, met een professionele grijns welke geen enkele intrinsieke waarde heeft en ook nog eens een ziekmakend huichelstemmetje, tot presentator heeft opgestuwd van een wetenschapsprogramma getiteld Hoe? Zo! — dat overigens wel de benaming Show draagt en derhalve door waarachtig in wetenschap geïnteresseerden kan worden overgeslagen zonder dat men ook maar iets heeft gemist —, geeft al aan hoe desperaat de bedenkers, of degenen in een vervolgfase, moeten zijn geweest als ze niet eens in staat zijn iemand anders te vinden dan een alle kijkersenergie wegzuigende lawaaischopper.

Verscheept afval
Ik vroeg eens aan Belgische bekenden hoe het toch komt dat wij in Nederland dergelijke oelewappers uit hun land op de buis brengen. De reactie was kort maar krachtig: "Alle vormen van afval verschepen wij graag naar de bovenburen." De naam van dat uitzinnig schreeuwerige type? Nee hoor, die geven we u hier niet, want dat zou al te veel eer zijn.
Ooit deed die man, ook al in Nederland, de 'presentatie' van een opgefokt Veronica-programma. Een vreselijke Engelse juffrouw 'zong' een Mozart-nummer op een toenmalige tekst — weerzinwekkend in warempel alle opzichten. "Mag u dat smaken?" vroeg de lawaaiproducent toen de juffrouw eindelijk zweeg. Maar zodra hij merkte dat de gevraagde niet echt gecharmeerd was van wat die overbodige klanken producerende juf van overzee 'ten beste' had gegeven, trok hij pijlsnel de microfoon onder de neus van de man weg, en verdween de grijns op zijn tronie als bij toverslag. Onthullend, reeds toen.